Η θάλασσα δεν είναι ποτέ η ίδια, όσες φορές και να την ταξιδέψεις δεν θα είναι ποτέ η ίδια! Όταν μέσα σου είσαι φουρτουνιασμένος, η θάλασσα σου δείχνει την γαλήνη, άλλες φορές πάλι που είσαι ήρεμος … σε ταράζει με κύματα και φουρτούνες, σαν να θέλει να σε ξυπνήσει!
Η θάλασσα που ταξιδέψαμε αυτή τη φορά, φουρτουνιασμένη, μας οδήγησε στην Κολώνα της Κύθνου, γνωστό πέρασμα αλλά και στάση, όχι άνευ λόγου… η εικόνα μαγική: θάλασσα, μια λεπτή λωρίδα γης και πάλι θάλασσα, τα νερά μοναδικά, με πόσο μπλε του Αιγαίου μπορεί να χορτάσει το μάτι;;;

Η Κολώνα είχε υπάρξει πέρασμα για εμένα στο παρελθόν αλλά δεν ευτύχησα τότε να βγω στην στεριά, τότε λαχταρούσα φαίνεται να ταξιδέψω, λαχταρούσα μόνο την θάλασσα. Βγήκα όμως στην στεριά τούτη τη φορά που έμεινα λίγο παραπάνω και γνώρισα και γευμάτισα στην ταβέρνα αυτών των πολύ ωραίων ανθρώπων, που σπάνια συναντάς στα ελληνικά νησιά. Η οικογένεια Ραλλιά στην Κολώνα της Κύθνου διατηρεί μια ταβέρνα ζηλευτή, περιποιημένη και καθαρή… με ανθρώπους που σου χαμογελούν, με θέα μαγευτική, τι περισσότερο να ζητήσει κανείς από την ζωή;;;

Τα κατσικάκια δικά τους όπως το τυρί και τα ζαρζαβατικά… δοκιμάστε τα όλα!!!

Α και να μην ξεχάσω: Σωτήρη γνωρίσαμε τα γουρούνια, είναι του Μαργαρίτη!!!

*ρωτήστε τους εάν έχουν κάππαρη… την μαζεύουν με τα χεράκια τους στα πέριξ!!!